نبض مرا گرفتي و گفتي نمي زند

چيزي ولي شنفتي و گفتي نمي زند

من تشنه بودم و لبي آورد باده بود

و چشمه بوي مردگي قوي ماده بود

از آب رد شديم ، دلم ريش ريش بود

گفتي مرا ببوس ولي آخريش بود

بي بوسه طول روز تو را کش مي آمدم

چون سايه ي درخت که از صبح تا غروب

در پيش و پس هنوز تو را کش مي آمدم

دشت از گرسنگي خودش خواب برده بود

و هيچ گرگ توله ي خود را نخورده بود